Karczma dwujęzycznych

Mój życiorys połączony jest z tym od Shayna a mianowicie postać o imieniu Vardil.


Vardil urodził sie w 19 roku SP. Jego rodzinnym miastem było Celtrax, położone niedaleko stolicy Xyratris.Rodzicami jego byli: druid Gwolin i czarodziejka Rasvia.Po osiągnięciu 14 lat (5 rok SP) Gwolin chciał udać się z synem do Bastionu. W tym celu poszli do stolicy po zakup potrzebnego prowiantu.Po zakupie od razu wyruszyli.W trakcie podrózy przez Przesmyk Aluora ojciec przekazywał Vardilowi całą swoją wiedzę jaką posiadał.Po przybyciu na Równiny spotkała ich nieprzyjemna przygoda - napotkali się na bande złodzieji którzy zabili Gwolina. Odtąd Vardil podróżował sam.Po paru latach zatrzymał sie w portowym mieście Otiros,gdzie słyszał różne wieści.Głównie były to informacje dotyczące organizacji zwanej Czerwony Portal.Pewnego dnia 1 roku SP udał się do najbliższych gór aby znaleźć chwile ciszy i spokoju. W pewnym momencie zauważył wielkie czerwone okręgi które szybko się przemieszczając niszczyły wszystko co stanęlo na ich drodze. Postanowił szybko się ukryć i na szczęście znalazł dobrze ukrytą jaskinie pośród gór. Po wyjściu jego oczom ukazał się straszny widok: spalone lasy, wyniszczone miasta. Jak najszybciej wrócił z powrotem do księstwa Alythury, lecz nikogo nie spotkał,prócz jedynego mieszkańca,który już powoli umierał.Wrócił do resztek budynku,w którym nocował pozbierał cały swój dobytek i ruszył w dalszą drogę z nadzieją że jeszcze gdzieś jest jakieś miasto,które oparło się ognistym kręgom.W trakcie jego wędrówki,która zdawała się nie mieć końca powoli porzucał nadzieje,że odnajdzie jakieś tęniące życiem miasto.Wiele miast mijał podczas podróży,ale wszędzie tylko zgliszcza, popiół i na dodatek pojawia się jakaś mgła, która wywołuje różne nieprzyjemne dolegliwości. Po upływie 26 lat zauważył w oddali karawane ludzi i jego nadzieja odżyła na nowo.Nadszedł wieczór więc postanowił się przespać,a o świcie dołączyć do nich.W południe dogonił karawane która założyła obóz niedaleko Bastionu,którego nie dało się opisać słowami, jeśli wcześniej się nie widziało go na własne oczy. Zapytał pierwszego napotkanego uchodźce:
-Jest jakiś przewodnik tej karawany ??
-Siedzi przy rzece, ten z kruczo-czarnymi włosami.
-Bardzo dziękuje- odrzekłem i podszedłem do niego.
Spostrzegłem, że ubrany jest ciemne bryczesy i zieloną tunikę.Miał wysokie buty zeskóry młodego jelenia. Jeśli chodzi o wygląd to miał czarne oczy,kruczo-czarne włosy,posiadał kilkudniowy zarost.I co najważniejsze był pół-elfem, świadczył o tym jego wygląd twarzy oraz nie był zbyt dużego wzrostu.Dodatkiem była blizna na prawym przedramieniu.Położyłem mu dłoń na ramieniu i zapytałem :
-Coś się stało ??- jednak z początku nie był zbyt życzliwy.Pomimo tego przedstawił się:
-Jestem Shayn, syn Ittihtira. Z Easterdeep- uścisneliśmy sobie dłonie i również sie przedstawiłem. Później rozmawialiśmy o otaczającej nas rzeczywistości oraz o przyszłości.Rozmowa skończyła się nadejściem nocy oraz rozejściem sie w innych kierunkach obozu...

Ostatnio edytowany przez patrick016 (2007-11-08 20:50:08)

Bardzo ładnie Paweł, a teraz życirysik.

Patryk, w twojej historii jest pewna nieścisłość, gdyż przesmyk Aluora, to nie jest woda, to ziemia oddzielająca góry Kaithyr od morza. Ale reszta w miarę w porządku.

Ciężkie dni nastały. Ludzie, elfy, niziołki tracą swoje domy i zmuszeni są opuszczać ziemie, które karmiły ich przez pokolenia.
  Już od pięciu lat Isena wraz ze swymi towarzyszami z Volenheim, małego misteczka słynącego z pięknych kamienic, emigruje na południe w poszukiwaniu miejsca, którego nie dotknęła katastrofa. Tu i ówdzie walają się szczątki dawnych miast. Jednak, żadne nie nadają się do zamieszkania. W wielu można znaleźć jedynie śmierć. Na ulicach rozkładają się zwłoki umarłych, czasem pojękuje jakiś dogorywujący człowiek. Całe rzesze ludności chorują na jakąś dziwną chorobę.
  W takich też czasach, przyszło biednej Isenie urodzić dziecko.
  Późnym wieczorem na świat przyszła mała dziewczynka. Drobne dziecię opatulone w pieluszki, niziołek, któremu dane jest oglądać najbrutalniejszą stronę tego świata i to już od najmłodszych, od pierwszych dni.
  Niziołka wiedziała, że choć kocha swoje dziecko, nie może jednak się nim zajmować. Zbyt ciężkie to warunki by dobrze zająć się sobą, a cóż dopiero małym dzieckiem.
  Na szczęście wśród emigrantów z północy znalazła się para ludzi, z kupieckiego rodu, którzy nie mogli mieć dzieci. Isena nie musiała długo ich namawiać, by przyjęli niemowlę pod opiekę.
  Nowi rodzice nadali jej imię Lavinia.
  Lavinia, mimo warunków, chowała się zdrowo i była szczęśliwa. Miała dwoje kochających rodziców, którzy nieodstępowali jej na krok.
 
  Wiele lat liczyła wędrówka. Tak wiele, że starcy umierali, narodzeni dorośleli, a dorośli niedołężnieli... Przez ten długi czas Joerg i Kaela - bo tak brzmiały imona jej przybranych rodziców - nauczyli Lavinię mówić i czytać we wspólnym języku. Ojczym tłumaczył jakimi zasadami rządzi się świat, co i dalczego się dzieje, jak czytać z gwiazd, jak pobierać energię na własne potrzeby z otoczenia. Jego żona zaś nauczyła ją kilku zaklęć, dzięki którym dziewczyna przestała się przejmować skaleczeniami, nadmiernym działaniem słońca, czy innymi nieprzyjemnościami. Widać miała wielki potencjał, który nowi rodzice w niej dostrzegali. Starali się jej przekazać jak najwięcej nauk, kiedy była jeszcze mała. Dla wielu zdawało się to być odbieraniem jej dzieciństwa, jednak oni myśleli przyszłościowo. Wszystko wskazywało na to, iż są skazani na walkę o przetrwanie, Lavinia była ich jedynym dzieckiem i chcieli by była przygotowana najlepiej jak tylko się da, najlepiej jak oni sami mogą ją do tego przygotować.

  Gdy młodej niziołce minęło już dziewiętnaście wiosen, nadszedł nieoczekiwany test umiejętności dla niej...
  Oto, z południa nadjeżdżali jacyś ludzie na koniach. Na sobie nosili ciężkie pancerze, w dłoniach tarcze, topory i scimitary, którymi wymachiwali. Twarze nieznajomych zakrywały ciemne chusty. Śmigali oni na rosłych gniadoszach i kasztanach, a odgłos ich kopyt, choć stłumiony, wydawał się wróżyć nieznaną groźbę...
  Jeden z jeźdźców podjechał do mężczyzny, który szedł z brzegu i nie zatrzymując się nawet świsnął swym mieczem.
  Samotna głowa poturlała się po popękanej ziemi, zaś ciało stało jeszcze przez chwilę tryskając krwią z tętnic i osunęło się na ziemię.
- Atakują nas! - krzyknął jakiś starzec i w tym samym momencie mały toporek przeleciał pomiędzy uchodźcami i ugodził biedaka prosto w pierś.
  Rozpoczęła się rzeź.
  Ginęli wszyscy: mężczyźni i kobiety, dorośli i dzieci, wojownicy i bezbronni...
  Wtem spośród grupy w powietrze poleciały włócznie. Kilka z nich ugodziło w "ludzi pustyni" zaś inne w konie.
Walka była niezwykle zacięta, aż nagle miedzy jednymi i drugimi stanął Joerg. Mag wyciągnął ręce przed siebie i wymamrotał coś pod nosem. Ziemia spękała się jeszcze bardziej, konie zaczęły stawać dęba i jeźdźcy pospadali ze swych wierzchowców. Pieszo nie mieli już zbyt wielkich szans, jednak jeden jeden z napastników podbiegł do niziołki i złapał ją pod ramiona wymachując scimitarem. Wystraszona dziewczyna złapała go za twarz i krzyknęła: "Throta!" - i głowa mężczyzny popękała z ohydnym plaskiem opryskując twarz, przerażonej Lavinii. Niziołka usiadła nagle, gdy dotarło do niej co wałśnie, przed chwilą zrobiła...
  Pozostali mieszkańcy Volenheim sprostali już, prawie bezbronnym, napastnikom.
  Tego dnia nie zapomni do końca życia - widziała prawdziwą rzeź i sama zabiła człowieka.

  Po dłuższym czasie podróży dowództwo nad uchodźcami z Volenheim objęła Adelle - piękna kobieta, o niezwykle mądrym spojrzeniu... zdawała się być o wiele starsza niż na to wyglądała...
  Pod dowództwem Adelle uchodźcy dołączyli do innych zdążających w tę samą stronę. Jak dowiedziała się Lavinia, pochodzili oni z jakiejś wioski na północy - Easterdeep.
  Kiedy do nich dotarli, byli już wygłodzeni i słabi toteż zrobili dłuższy postój.
  Adelle rozmawiała z jakimś mężczyzną, chyba pół-elfem. Miał spiczaste uszy, jednak na policzkach widniał zarost, a przecież elfy mają twarze piękne i gładkie... Lavinia przeszła obok i spojrzała w oczy nieznajomemu. Ten przyjrzał jej się uważnie i skinął do niej głową na przywitanie, po czym wrócił do rozmowy z kobietą.

  Choroba zdziesiątkowała ludzi tak bardzo, że teraz zostało już jedynie czterdziestu, może pięćdziesięciu-paru uchodźców. Największym ciosem dla Lavinii i Kaeli, była śmierć Joerga. Nie był tak dobrym magiem jak małżonka, był nawet słabszy od córki. Nie zdołał się ochronić przed działaniem choroby i zmarł rok nim dane było ujrzeć cywilizację pozostałym uchodźcom.
  Lavinia dorosła, miała już dwadzieścia lat i wiedziała czego chce. Dzielnie maszerowała za Adelle i Shaynem - bo tak nazywał się ów pół-elf.
  Jak się okazało modlitwy wielu zostały wysłuchane.
  Przed oczyma wszystkich pojawiło się gigantycznych rozmiarów miasto, kilka mil za rzeką. Przed ciemną linią wody, zaś znajdował się imponujących rozmiarów obóz, w którym stacjonowali uchodźcy. Nim nadszedł wieczór dotarli doń, jednak ciężko było znaleźć sobie miejsce... Wszędzie znajdowały się namioty, śpiwory i lepianki. Na szczęcie nieco dalej, w dole rzeki udało się im odszukać idealne miejsce dla siebie...
Kiedy Lavinia, szła właśnie w stronę rzeki, kiedy wyminął ją jakiś elf w ciemnej kamizeli i płóciennych spodniach.
Przystanął przy Shaynie i nawiązał z nim rozmowę. Zdaje się, że rozmowa nie zaczęła się zbyt miło, ale później obaj mężczyźni przesiedzieli cały wieczór nad rzeką.
Niziołka usiadła z dala i obserwowała ich, nie miała nic innego do roboty, a po drugie, potrzebowała przyjaciół.
Siedziała tak wpatrując się w pół-elfa i jego towarzysza i walcząc ze sobą: "Podejść do nich, czy też nie?"

Ostatnio edytowany przez rudziathebest (2007-11-09 18:34:56)

Szkoda tylko że sama jej nie napisała

Nie no wiesz, może jeszcze będą z niej ludzie, znaczy niziołki

Baldur's Gate będzie odpowiedni

Dobra, więc w poniedziałek przynoszę Baldur's Gate do szkoły i rozpocznie sie Twój trening Rudzia... Będziesz pierwszą Wiedźminką Tak bardziej serio: szybko załapiesz o co w tym biega.