Karczma dwujęzycznych

*

  Zadziwiające jakże bardzo, ona - mieszkanka powierzchni - przypomina drowie kobiety Spojrzał w błyszczące oczy pół-elfki i rozumiejąc skąd to światełko lekko pochylił głowę i wykręcił nadgarstek w ogólnie przyjętym przepraszającym geście.
  Przeszedł powoli ku oknie i przycisnął ciemny policzek do błony. Na brukowanej ulicy zrobiło się trochę tłoczno. Ludzie zgromadzili się wokół bezgłowych zwłok, które przestały już siąpać krwią po kamieniach. Drow uniósł wzrok i spojrzał w niebo.
  - Będzie padać - oznajmił, jakby to miało jakiś wpływ na nadchodzące wydarzenia.

-Jak już raz powiedziałem, spotykamy się przy bramie Kupieckiej o zachodzie słońca, w domu z kompasem na szyldzie.- Shakul spojrzał na ich aktualny ekwipunek- Radzę wam się spakować i wziąć ze sobą wszystko, nie wiem na jak długo trzeba będzie się zaszyć. Oczywiście u mego przyjaciela spędzimy najwyżej jedną noc. Nie chce narażać biednego staruszka na problemy.
Karczmarz poszedł na piętro, z dołu słychać było tylko jakby ktoś przesuwał coś ciężkiego. Po chwili ze schodów sturlała się sporych rozmiarów beczka, po uderzeniu o ścianę pokrywa złamała się i na ziemie wysypał się czarny proch. Mężczyzna zszedł na dół, spojrzał na nich trochę zdziwiony:
-Co tu jeszcze robicie? Idźcie już ,przygotujcie się, zbliża się południe i jestem pewien że zaraz przyjdzie straż. I zgadnijcie o co będzie pytać? Kto zabił faceta, który już sobie nie pogłówkuje- Shakul skrzywił się- No idźcie! Ja posprzątam trupy i przygotuje pułapkę w razie gdyby ktoś ich szukał.

*

  Drow przez chwilę był jeszcze w karczmie. Wpatrywał się w swoje buty i słuchał. Słuchał odgłosów miasta, zamyślony, zagłębiony w myślach... tylko w jakich? O czym on właściwie myślał? Żeby chociaż on raczył to wiedzieć...
  W końcu wyrwał się z zamyślenia i bez słowa wyszedł.
  Słońce już prawie górowało na nieboskłonie zalewając miasto złocistym blaskiem. Wciąż lekko wilgły po nocnej ulewie bruk lśnił, a chodzący tu i ówdzie przechodnie podnosili na ulicach niemalże nieznośny gwar. Wiał lekki wietrzyk od wschodu, który rozpierzchał się po wąskich uliczkach. Tu i tam przejeżdżał wóz, stukały kopyta, ludzie dobijali się do targowiska, tudzież do własnych chałup i kamieniczek.
  Każdy rzekłby słowem: "piękny dzień!", ale Aryo, naturalnie, nie był każdym toteż uważał rażące delikatne oczy słońce i wszechobecną kakofonię wznoszoną przez nadętych kupczyków i głupawych mieszczan z zwyczajną obrzydliwość i skandal...
  Ruszył przed siebie i wyminął wszystkich ludzi... no prawie wszystkich, ale od czegóż natura wyposażyła go w łokcie? Chwila pracy "wioślarskiej" i dobił się do bram. Tam głupawy stróż zaczepił go jak zwykle, a rozdrażniony wszechobecnym blaskiem mroczny elf postanowił zrobić mu "ku-ku" i walnął go mocno wcześniej podniesionym kamieniem, nim ten zdołał otworzyć rybie usta swej neandertalskiej gęby. Ciało nieprzytomnego stróża niczym kukła "pofrunęło" wprost do rowu.
  - Psia mać... - warknął.
  Południe było już w połowie drogi ku linii horyzontu, gdy młody Aryo Na' Shazzen dotarł do swojej jaskini.
  Przywitały go przyjemny chłód i zbawcza ciemność. Od razu poprawił mu się humor. Podszedł do skrzyni upchniętej w najodleglejszym kącie pieczary i otworzył ją.
  - Co by tu... - zastanawiał się chwilkę po czym wyjął ni dużą, ni tez małą paczkę. Rozwinął papier i podniósł coś co winno być jego piwafwi, jednak materiał rozpadał się w jego palcach niczym pajęczyna. Drow zaklął. Szukał dalej.
  Po dłuższej chwili obok skrzyni leżał już zestaw przedmiotów: kilka buteleczek z różnymi miksturami, dwa wakizashi, płócienny kaptur i menzurkę.
  Przypasał broń do boków, menzurkę przewiesił przez pierś na rzemieniu i założył kaptur.
  - No to w drogę - mruknął.
  Zdziwił się wielce, gdy zobaczył, że niebo przyjęło już barwy karmazynu, a złocista kula słońca niknie gdzieś za górami. Warto by przyspieszyć kroku. Lada moment mrok spowije świat, a cała zabawa mnie minie... Trza przyspieszyć kroku...
  Doszedł do bram i spostrzegł, że przy budce stoi już inny żołnierz. Uśmiechnął się szyderczo i przechodząc obok skłonił się nisko. Wszedł do miasta i odszukał budynek z kompasem na szyldzie...

Ostatnio edytowany przez Shayn (2008-02-22 18:44:05)

*

  Wzdrygnął się lekko słysząc elfi akcent swojego powierzchniowego kuzyna, ale zdobył się na... neutralny ton w odpowiedzi...
  - Dopóki nie muszę wchodzić do światła, dopóty nie mam zamiaru tego robić - odparł nienaturalnie spokojnie, a jego oczy lśniły rubinowo w gęstniejących ciemnościach.
  Nim dotarł duktem do miasta odbił w stronę matecznika, gdzie zmówił modlitwę to nieświętej bogini Lloth i gdzie obiecał poświęcić jej krew swych wrogów.
  Spojrzał na faerie i mruknął:
  - Widzę, żeś się i w konia już zdołał zaopatrzyć... mam nadzieję, że będziesz się teraz ruszał żywiej niż w karczmie, hę? - Mówił powoli, ale za to nienagannym elfickim.

-Nie musisz się o mnie martwić, potrafię sam o siebie zadbać.-Odpowiedział mu elf spokojnie.Po chwili ujrzał nadjeżdżającą półelfkę.Więc czekamy jeszcze tylko na karczmarza.-pomyślał Nertil,trzymając lejce swego wierzchowca.Zwracając się ponownie do drowa rzekł jedynie -a tego konia miałem zanim cię spotkałem.
Zanim półelfka całkiem zbliżyła się do nich, zdołał go zapytać -jak masz na imię??Dodał jeszcze -to znacznie ułatwia rozmowę.Ja jestem Nertil.-przedstawił się elf patrząc w stronę drowa.

-Witam,ja nazywam się Nertil. -Odpowiedział spokojnie elf,nie zważając na ironiczny ton jej wypowiedzi.Zwrócił się w stronę półelfki i spytał -A jak ja mogę się do ciebie zwracać??Również byłoby miło gdybyś się przedstawiła.- dodał niezbyt grzecznie, patrząc na półelfkę.

-dobrze,zatem będę do Ciebie mówic Aryo-wyszczerzyła zęby (tak,miała wszystkie,równe białe i prawdziwe,żadnych gybisów)-ja jestem Vika...poprostu Vika tyle powinno wam wystarczyc- odpowiedziała spokojnie.-a..gdzie nasz karczmarz?...

*

  Spojrzał lekko zdezorientowany na mężczyznę za plecami półelfki.
  - Rzekłbym, że stoi za tobą... - odpowiedział na jej pytanie i jakby sie uśmiechnął i podszedł do Shakula.
  - Jak cię zwą, panie? Ja jestem Aryo... Na'Shazzben. - Rzekł i wykonał gest, na który elf, nie mógł nawet liczyć, czyli wyciągnął do niego swoją prawicę.
  Jako drow, chyba, jedynie ludzi (i ogólnie kobiety - z wyłączeniem tych, które były czystej krwi faerie) traktował... normalnie. A to za przyczyną ich natury. W historii ludzkości doszło do tak wielu zdrad i skrytobójstw i to na skalę ogromną - jak śmierć całej rodziny królewskiej - których nie powstydziłby się żaden mroczny elf, a za które Lloth spoglądała by iście łaskawym okiem. Można by rzec, iż człowiek częściej miał sztylet w plecach z ręki innego człowieka, niźli drow z ręki innego drowa, a to budowało - w mniemaniu ciemnoskórego - szacunek. Choć wielu ludzi było obojętnymi, tudzież dobrymi, to jednak ludzkość zdążyła już sobie zapracować na złą sławę, pośród "dobrych" ras powierzchni.